Uzun zamandır girmiyormuşum blog'uma,
aklıma geldi az söyleyeceklerim var;
Mutlu ettiğim insanlar var, mutsuz eder gibi olduğum.Daha mutlulular şimdi, her şeyleri daha yolunda.Her anlamda.
Daha da çok mutlu etmek istediğim insanlar vardı, kayboldular.
Gidiyorum denizime o güneşin altında en iyi arkadaşlarımla sohbet ediyorum gülüşüyorum deliler gibi; kızarıyorum yine tavuk gibi.
Çıkıyorum akşamları yine en yakınlar var yanımda olabildiğince rahat, biraz daha rahat.
Saat kaç olmuş hala planlar yapıyorum mesala; neyle yapalım, nasıl olsa?
Dinleyemiyorum yazları hüzünlü şarkı,Antalyamın havasından mı bilmem, güneşi görünce cıvıtıyorum, radyoda hep yabancı çalsın...
Yukarıda yazdıklarımın şu an yazacaklarımla alakası olmayabilir.
Çocuk biraz yavaş değiş.Kimse arkandan kovalamıyor ki, abine benzeme demeyeceğim daha çok benze! ama onun gibi olma...KAYBOLMA!
Yarın yine güneş açacak, yine en uzun paragrafımı yaşayacağım.
Unutulacak hava karanlık iken düşünülenler.Bu işler böyle...
